- فیلم خوب بسازیم
قبلا در مورد فیلم خوب صحبت کردیم،امروز میخوایم به بخشهای دیگه ای از فیلم بپردازیم و یه سری از ویژگی های دیگه فیلم خوب رو توضیح بدیم و بهش بپردازیم.
یکی از ویژگی های یه فیلم خوب اینه که وقتی بهش نگاه میکنین نمیتونین چشم ازش بردارین،یه وقتایی پیش میاد یه نفر داره فیلم نگاه میکنه وقتی کسی یه صحبتی میکنه سریع میگه صبر کن صبر کن،اینقدر فیلم براش مهم شده که نمیزاره کسی صحبت کنه میترسه مثلا یه دیالوگی از فیلم رو از دست بده یعنی این حس بهش دست میده که اگه این تیکه از فیلم رو نفهمم چی گفتن یه چیز مهمی رو از دست میدم که ناقص میشه.
اصولا هم باید اینجوری باشه یه فیلم خوب وقتی یه لحظم اگه از دست بدیم باید لطمه بخوره چون تک تک اعضای یک فیلم باید یه انسجام و وابستگی نسبت به هم داشته باشن که غیر قابل جدایی باشن و مخاطب ترس از دست دادن حتی یه دیالوگ رو داشته باشه،اما فیلمایی که این روزا میبینیم وسطش اگه نیم ساعت بخوابیم هم هیچ اتفاق خاصی نمیافته چون اصلا چیزی برای از دست دادن ندارن.
تا حالا دقت کردین این روزا کدوم فیلم شما رو تونسته اینجوری نگه داره؟که یه لحظه از جلوش تکون نخورین؟تقریبا هیچ کدوم
این نشانه افت کیفیت فیلمها هست که دیگه بلد نیستن مخاطب رو تا آخرش همراه کنن و مخاطب همون اول کار خسته میشه
این مشکل از مخاطب نیست مشکل از ساختار فیلم هست،این ویژگی یک فیلم بد هست.
- اهمیت فیلم موزیکال،اهمیت رقص و موسیقی و … در فیلم
یه زمانی فیلمایی که ساخته میشد وسط فیلم صحنه های رقص و موسیقی میومد که اکثرا مثلا خود بازیگر نقش اول شروع میکرد ترانه میخوند،حالا نمونه های دیگه ای هم از این سبک فیلما در فیلمای هندی به شدت رواج داره و تو فیلمای ترکیه ای هم بیشتر میبینیم.
اما آیا این کار خوب بود یا بد؟آیا موزیکال بودن فیلم اتفاق خوبی هست؟
قطعا با توجه به موضوع فیلم و ایده فیلم میتونه به شدت اتفاق خوب و جذابی باشه اما این کار کی وارد سینمای ما شد؟
یه دوره ای کلا حتی تو یه فیلم ایرانی ما نمیتونستیم صحنه رقص یا موسیقی ببینیم مد شده بود به تقلید از همدیگه یه فیلمی ساخته میشد آخرشم هیچ اتفاقی نمیافتاد و اسمش میشد پایان باز
تو اون بازه زمانی که این اتفاق میافتاد سبک تمام فیلما همین بود،بعد یه مدت فیلمسازا حالا نمیدونم اولین نفر کدوم فیلم ساز ولی بالاخره خدا خیرش بده یه جرقه موزیکال بودن فیلم رو به فیلمای ایرانی اضافه کرد،همینکه اولین فیلم این بحث رقص و موسیقی رو تو فیلمش آورد دوباره کل فیلمسازا کپی برداری رو شروع کردن و این روزا اگه دقت کنین فیلما و سریالای ایرانی مخصوصا که در شبکه های خانگی یاکلا با رقص شروع میشن یا وسطش پا میشن میرقصن یعنی تقریبا میشه گفت همشون این رقصه رو دارن،ولی آیا مگه موزیکال بودن در همه فیلما خوبه؟مگه در زندگی واقعی همیشه مردم درحال رقصیدن هستن؟موزیکال بودن هم باید بالاخره یه منطقی پشتش باشه یه وقتی یه فیلمی بر اساس ژانر و ایده ای که داره میتونه بهترین استفاده رو از این ابزار بکنه و رقص و خوانندگی و موسیقی رو وارد فیلمش بکنه اما این به این معنی نیست که تا یه کارگردان ایرانی به تقلید از هند وترکیه و فیلمای قدیمی ایرانی از نو مساله موزیک و رقص رو وارد کارش بکنه همه کارگردانا ازش الگو برداری کنن اونم الگوبرداری اشتباه.
بعضی وقتا میبینیم بازیگر یه نقطه ای از فیلم میرقصه که انگار اصلا لازم هست و دقیقا بهترین چیز برای اون لحظه همون رقصه هست.
اما بعضی وقتا فیلمساز برای جذب مخاطب دست به هرکاری میزنه و به تقلید از دیگران میاد یه رقصی داخل فیلم بزاره که جذب مخاطب کنه یهو میبینیم بازیگر پاشد رقصید،اصلا آدم تعجب میکنه که چرا باید همچین اتفاقی بیافته؟این بخش فیلم مگه چه ربطی به رقصیدن داره،منطق فیلم نمیتونه این صحنه رو توجیه کنه چون توجیهی هم که براش داره یه توجیه شعاری هست.
یه وقتی برای اولین بار در یه فیلمی بازیگر میاد با گریه میرقصه،شاید اصلا برای اون فیلم بهترین انتخاب باشه همینکه فیلمسازای دیگه اون فیلم رو میبینن میگن حتما ما هم یه صحنه اینجوری داخل فیلممون داشته باشیم چون خیلی قشنگ در میاد،غافل از اینکه این صحنه درسته برای اون فیلم قشنگ در اومده ولی تقلید کورکورانه ازش ممکنه کل فیلم ما رو زیر سوال ببره.
تقلید،آفت هنره،کسی که حتی یه سکانس از فیلمی رو بخواد ازش تقلید کنه به کل فیلم آسیب بزرگی میزنه،چون الان دیگه مخاطب با کل دنیا در ارتباط هست و به راحتی هر فیلمی هرجای دنیا ساخته میشه بهش دسترسی داره و ساده ترین تقلیدها رو هم داخل فیلم متوجه میشه،حتی یه وقتی شباهتهای یک فیلم به فیلم دیگه هم برچسب تقلید روش زده میشه پس خیلی باید مراقب باشیم که اگه ایده ای شبیه ایده ما قبلا براش فیلم ساخته شده بریم سراغ یه ایده جدید.
- جمع بندی
فیلم نساختن عیب نیست ولی فیلم بد ساختن عیبه
سعی کنیم اگه قراره با یک فیلم خوب مارو بشناسن اون یه فیلم حرفه ای و قوی باشه نه اینکه صد تا فیلم غیر حرفه ای تو کارناممون باشه که مخاطب هیچ وقت هیچ کدوم رو به یاد نیاره،یه فیلم ساز خوب باید همیشه در اوج باشه،اگه فیلمسازی سی سال پیش هم یه فیلم خوب ساخته باشه همیشه مخاطب با اون فیلم به خاطر میسپارتش ولی فیلمسازی ده ها فیلم ضعیف بسازه هرچقدرم جدید باشه بازم مخاطب فراموشش خواهد کرد.
